sabato 13 agosto 2022

MIALI di Stefano Baldinu

 

MIALI

 

Est comente unu anghelu nocchieru, Miali,

a cudd'ala de su poddighe segundu de su silentziu, una mariposa

in acchilibriu subra s'àrghine indefinidu de sos colores

pro mi chi lu osservo boltare sa carena de su coro

cara a sa panchitta in custos istantes de albéschidas illascadas

ue s'universu paret una pija subra sa fruntene

de custa dominiga de su fùrriu.

E isse pesaret sa superfitze lìchida de s'ojos suos

e su poddighe pius curtzu a chircare unu cuntattu, nàrret,

cun sas mattas de sos poddighes de Deu puitte falat giosso

a fagherli cumpagnia comente si faghet cun un'amigu.

E diat chèrrere dimandarli, fotzis, comente si faghet

a piscare sos omines o caminare subra s'abba

chentza bagnaresi sas bottas e assora li fuint

mizas peraulas dae su ditzionàriu sou incumpletu

casi a cherrerle trascriere subra sa bellacopia

de s'alma pro no ismentigarle a su prossimu incontru

mentres abbàsciat sa conca e unu pagu de rujore

li incipriat sos inghirios de sos càvanos.

Ma isse riet e sas laras suas sunt una illargadura,

sa felitzidade una istrada imbuccada contramanu

candu sas candelas de s'ojos suas mastigant sos orolos de sas lughes

isfaghende sa geografia attrichinzada de s'umbras subra sos barcones.

Miali torrat a artziare s'ojada comente

unu tziclista a prus de su manùbriu a un'alenu

dae su traguardu e segat a bratzos artziados sa linea de su recreu

candu mi marmuttat a s'origgia su segretu sou pitzinnu

e deo, assora, proo imbidia pro chi li at iscobertu

s'urna de su coro li iscoviende tottus sos misterios de s'amore.

Pustis curret dantzende come unu ballerinu de rumba

in acchilibriu subra una sola anca mentres artziende una manu,

fotzis, cara a sa accanarzada de chi lu isfiorat dandeli de su maccu

allorumendesi in sos assustos de palittas de su risittu sou

e paret isprondet: “Sos maccos seis bois”

 

MICHELE

E’ come un angelo nocchiero, Michele,/oltre l’indice del silenzio, una farfalla/in equilibrio sull’argine indefinito dei colori/per me che l’osservo volgere la chiglia del cuore/verso la panchina in questi istanti di albe rarefatte/dove l’universo pare una ruga sulla fronte/di questa domenica di periferia.//E lui solleva la superficie liquida dei suoi occhi/e il dito più corto a cercare un contatto, dice,/coi polpastrelli di Dio perché scenda giù/a fargli compagnia come si fa con un amico.//E vorrebbe chiedergli, forse, come si fa/a pescare gli uomini o camminare sull’acqua/senza bagnarsi le scarpe e allora gli sfuggono/mille parole dal suo dizionario incompleto/quasi a volerle trascrivere sulla bella copia/dell’anima per non dimenticarle al prossimo incontro/mentre abbassa la testa e un poco di rossore/gli incipria i contorni delle gote.//Ma lui sorride e le sue labbra sono uno slargo,/la sua felicità una strada imboccata contromano/quando le sue pupille masticano i bordi delle luci/dissolvendo la geografia sgualcita delle ombre sui balconi.//Michele torna ad alzare lo sguardo come/un ciclista al di là del manubrio ad un respiro/dal traguardo e taglia a braccia alzate la linea della gioia/quando mi sussurra all’orecchio il suo piccolo segreto/ed io, allora, provo invidia per chi gli ha scoperchiato/l’urna del cuore svelandogli tutti i misteri dell’amore.//Poi corre danzando come un ballerino di rumba/in equilibrio su di una sola gamba mentre alzando una mano,/forse, verso la canea di chi lo sfiora dandogli del matto/raggomitolandosi nei sussulti di scapole del suo riso/pare risponda: “I matti siete voi”.

Identificazione geografica del dialetto: Lingua sarda logudorese

Nessun commento:

Posta un commento